هیچ سلاح دیگری به اندازه شمشیر ژاپنی ( سامورائی ) ، یعنی کاتانا ، سحر آمیز و راز آلود نیست .

افسانه های بسیاری درباره شمشیر ژاپنی وجود دارد . میگویند آنها را هنگام درخشش ماه ساخته احد و آنقدر تیز هستند که می توانند حتی لوله تفنگی را ببرند .  در ژاپن باستان ، این شمشیر ها را بر روی زندانی های محکوم یا اجساد مردگان آزمایش می کردند . نتیجه آزمایش و امضای آهنگر در زبانه شمشیر حک می شد و به آن ارزشی فوق العاده می بخشید . باور بر این بود که شمشیر ژاپنی روح سامورایی است و لذا لمس کردن تیغه شمشیر ژاپنی با دستان برهنه اکیدا منع شده بود ، و اگر کسی این کار را میکرد ، صاحب شمشیر باید بلافاصله او را می کشت .

تا به امروز چیزی از جذابیت های شمشیر ژاپنی کاسته نشده است . در ژاپن یک آهنگر مجاز است که تنها دو شمشیر بلند در ماه تولید کند . سالی یکبار شمشیر های تمام آهنگران به وسیله کمیسیونی قضاوت و درجه بندی می شود . شمشیر های اعلا بسیار گران قیمت هستند . در طی قرن ها آهنگران روشهای متفاوتی از ساخت را ایجاد کردند . شمشیرها رامی توان بر اساس قدمت ، منطقه و روش ساخت آنها طبقه بندی کرد . در مناطق متفاوت ژاپن قدیم مانند بیزن ، سوشو ، یاماشیرو و یاماتو ، آهنگران با استفاده از انواع خاصی از فولاد و نیز با ساخت شکل های گوناگون جدید تیغه ، شمشیر های ویژه ای تولید می کردند . امروزه ، اعتقاد بر این است که شمشیر های بیزن ، با تیغه ای بزرگ و نوکی پهن ، بارزترین نمونه شمشیرهای سامورایی هستند . شمشیر های سوشو تیغه ای باریک و نوک ای کوچک دارند .

دو روش اصلی برای تولید شمشیر وجود دارد که هر دوی آنها از سنگ آهن به عنوان منبع فولاد استفاده و آن را در کوره ای مخصوص ذوب می کنند ، که تاتارا نامیده می شود . در حالی که آهن ذوب می شود مقادیر متفاوتی کربن با آن می آمیزند و تاماهاگانه تولید می‌شود . مقدار افزوده شده کیفیت فولاد را تعیین می کند . فولاد نرم با مقدار کمی از کربن تولید می‌شود و به آسانی نمی شکند در حالی که فولاد سخت با مقدار زیادی از کربن تولید می‌شود و می‌تواند برای بریدن تیز شود ، اما به آسانی می شکند . ایده مبتکرانه ای که این شمشیر سازان قدیمی از پیش داشته‌اند آن بود که شمشیری با این دو جزء تولید کنند . امروزه همچنان ، قطعات آهن ، که دارای مقادیر مختلفی کربن هستند ، با هم آمیخته پیچیده حرارت داده می‌شوند  چکش می‌خورند و تبدیل به یک بلوک سنگین می‌شوند .این بلوک دوباره حرارت می بیند ، بارها چکش میخورد ، به تدریج کشیده و به یک میله یو شکل تبدیل می شود ، که دو برابر طول اصلی خود را دارد . پس از ایجاد یک شکاف عمیق در میله ، آن بر روی خودش پیچیده می شود و به اندازه اصلی خود باز می گردد . این روند در حدود ۱۶ بار تکرار می شود و پس از آن ، فولاد حدود ۶۵۰۰۰ لایه یا حتی بیشتر را در بر میگیرد . این روش برای تولید دو نوع مختلف فولاد به کار میرود . اولی که کاواگانا نامیده می شود ، بسیار سخت است و برای پوشش تیغه بکار می رود . دومی که شینگانه نام دارد ، نرم تر است و برای مغز استفاده می شود . روش ساده ساخت یک شمشیر ، خم کردن فولاد پوششی و تبدیل آن به شکل یو ، سپس قرار دادن فولاد مغزی درون دورن ته یو و ساختن یک ساندویچ است . روشی پیچیده تر ، بکاربردن چهار قطعه جدای فولاد با مقادیر متفاوت کربن برای دو طرف ، مغز و لبه است . بلوک پس از حرارت دادن در کوره چکش میخورد و دوباره حرارت داده می شود و باز دوباره به دفعات زیاد چکش میخورد تا تبدیل به شکل یک تیغه شود . شمشیر قابل انعطاف است و هنگام مبارزه نخواهد شکست ، اما لبه برنده بسیار سخت است و می تواند به حد فوق العاده ای تیز شود.

پس از آن فولاد باید به وسیله حرارت دادن و سرد کردن مکرر آبدیده شود . درحالی که لبه باید برای تیز شدن سخت باشد ، تیغه باید قابل ارتجاع باشد تا همزمان فشار ضربه را تحمل کند . بنابراین تیغه با پوششی جدا کننده پوشیده می شود که از عوامل متعددی مانند گل ، ماسه پودر شده و برخی مواد سری دیگر ساخته شده است که شمشیر سازان فاش نمی کنند . این پوشش در لبه بسیار نازک و در تیغه بسیار ضخیم است . زمانیکه لبه را در آب سرد فرو می‌کنند ، سریع تر از بقیه تیغه سرد و سخت تر می شود . خطی درخشنده که هامون نامیده می شود بین فلز سخت و نرم پدید می آید که صفت بسیار اختصاصی کاتانا است . برای جلوگیری از لب پریدگی ها ، کانال های باریکی از فولاد نرم تر ، به نام آشی وجود دارند که در لبه سخت جاسازی شده اند . این کانال ها به وسیله یک سری از نوارهای بسیار نازک گل به طور عمودی یا زاویه دار نسبت به لبه شمشیر ایجاد می شوند .

برای اطلاعات بیشتر برای انواع روش های شمشیر زنی کلیک کنید

به زودی در مورد انواع شمشیر سامورایی برای شما عزیزان خواهیم نوشت

گروه ایران آیکیدو مِی سِی کای